Εφτασε σιγα σιγα και το 2009.
Ο χρονος ειναι το μονο πραγμα που θα μπορουσε κανεις να θεοποιησει χωρις τον φοβο της απορηψης απο τους γυρω του. Μιας και στεκει εκει, ακλονητος και μας χαμογελα χαιρεκακα.
Απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου(αληθεια,ποιος ειμαι?) κοιταζα σαν χαζος τους ανθρωπους ολογυρα μου.Να ιδρωνουν για το λιγο ακομα,το λιγο πιο πολυ.Πετουσαν σαν σκιες πανω απο τον ωμο μου, για να προσγειωθουν λιγο πιο περα,ματωμενοι και ετοιμοι για μια ακομα πτηση.
Ολα τα ονειρα τους μοιαζαν ομορφα και ακουγα χιλια μυρια "θελω" καθε μερα, χαμογελοντας με την ανεμελη πλεονεξεια τους.Αφουγκραζομουν την κοφτη τους ανασα, τους βιαστικους ηχους απο τα βηματα που καναν και ξεχνουσαν αμεσως, διχως της εσθηση της απωλειας...διχως την πικρη γευση της λυσμονειας στο στομα.
Αν καποιος με κοιτουσε για ενα απειροελαχιστο κλασμα στα ματια ηταν αναγκασμενος να με ξεχασει το επομενο...ηταν ολοι τους καταδικασμενοι να αγαπουν το τιποτα.Αφου δεν ειχαν χρονο για να ερωτευθουν το΄"κατι".Η καθε μερα τραβα μαζι της την καθε νυχτα,το καθε σκοταδι σερνει πισω του το καθε φως.
Και εγω ειμαι ακομα εδω...αγκαλια με τα βιβλια που αγαπουσα τοτε και δεν επαψα να αγαπω.
Οταν θα φτασει σιγα σιγα το 2010 το μυαλο μου παλι θα μου θυμισει ολους αυτους που τρεχαν σαν τρελοι περα δωθε. Ειναι εκει πισω καπου,χαμενοι αναμεσα σε ποιηματα και ηχους απο αλλες εποχες.Φωναζουν,γελανε,κλαινε και σιωπουν...παντα τρεχοντας προς το τιποτα..
9.22 3/1/2009 Γιωργος.....μαλλον :P
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου