Eνα κλικ πριν το καλοκαιρι

 Αρχιζω να γραφω με μια παραξενη γευση στο στομα.

 Περασε καιρος απο τοτε που μπηκα στην διαδικασια της αναρτησης και μαλλον ειμαι λιγο σφυγμενος. Δεν πειραζει, ειναι σαν το ποδηλατο, μπορει να γραφω αργα αλλα δεν ξεχασα πως γινεται ακριβος.

 Ο λογος που το κανω ειναι φυσικα η εποχη. Οποιος μενει σε αυτο το μικρο λιμανι που φωναζουν Χερσονισο, το εχει καταλαβει. Ηρθε το καλοκαιρι!

 Τα πρωτα ξενοδοχεια ανοιγουν σιγα σιγα με το προσωπικο να μπαινει και παλι φετος στην τροχεια του σερβις και του δισκου ( εγω ειμαι αυτος ). Ενω τα μπαρακια ετοιμαζονται για ακομα μια ξεφρενη σεζον.

 Η μονη διαφορα, που κανει ολους εμας να ειμαστε λιγο αγχωμενοι, ειναι η σκια μιας οικονομικης κρισης την οποια ειλικρινα την ειδα μονο στην TV. Αν υπαρχει, δεν πολυ-φαινεται στα δικα μας χωραφεια ακομα.

 Ειναι πραγματικα να απορει κανεις με την επιρροή που μας ασκει ενας οικονομικος οργανισμος οπως ειναι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Μιας και η καταχνια που πλανατε πανω απο τον αερα ειναι "παιδι" των "αλχημιων" και της ριψοκυνδινης πολιτικης του.

 Και ενω, απο την μια το χρημα μοιαζει να εχει κολλησει στα χερια λιγων, τα ξενοδωχεια σε κρητη και Αιγαιο εχουν κατα μεσο ορο μια πτωση της ταξης του 10% (20 % κατα τον ant1 χεχε). Που με φερνει στην εξης απορεια: Πως γινεται να εχει η Αμερικη ανοδο της ανεργειας στο 8% και η πτωση στον τουρισμο να ειναι ενα  μηδαμινό 10%? Που βρηκαν φετος τους απαιτουμενους πορους και εδωσαν το παρων σχεδον ολοι?

 Ειναι απλο.

 Οι κατοικοι της Ευρωπης μειωσαν απο αλλου τα εξοδα τους για να κανουν διακοπες.

 Και γιατι εκαναν κατι τετοιο?

 Γιατι πολυ απλα, δεν μπορουν να κανουν αλλιως. Ειναι πια γνωστο σε εμας που μιλαμε με κοσμο απο την Μεγαλη Βρετανια και την Γερμανια οτι ολο σχεδον το χρονο σκευτονται τα Ελληνικα νησια και τις παραλιες μας. Τα μπαρακια για τους νεους και οι ομορφες καφετεριες και σνακ διπλα στη θαλασσα, για τους μεγαλυτερους.

 Ετσι, φτανει το καλοκαιρακι και ο Ηλιος ηδη καιει για τα καλα. Χτες ειδα μερικους τουριστες ντυμενους με τα χρωματιστα τους σορτς και πουκαμισα. Αποφασισα να ετοιμαστω και εγω και αρχισα να κατευαζω ρουχα που για κατι μηνες τα ετρωγε η σκονη.

 Καλο καλοκαιρι, πολυ ποτο και πολυ ερωτα φυσικα.

Φιλικα Γιωργος...

Beautiful things...

Αυτό είναι ηλεκτρονική μουσική...

Got up early, found something’s missing, My only name No one else sees, but I got stuck And soon forever came, Stopped pushing on for just a second, Then nothing’s changed. Who am I this time, where's my name? Guess it crept away. No one's calling for me at the door, And unpredictable won't bother anymore , And silently gets harder to ignore, Look straight ahead, there’s nothing left to see, What’s done is done, this life has got its hold on me , Just let it go, what now can never be.

I forgot that I might see So many beautiful things, I forgot that I might need To find out what life could bring... Beautiful things

Take this happy ending away It's all the same, God won't waste this simplicity, On possibility Get me up, wake me up, dreams are filling This trace of blame, Frozen still I thought I could stop Now who's gonna wait? No one's calling for me at the door And unpredictable won't bother anymore And silently gets harder to ignore Look straight ahead, there’s nothing left to see What’s done is done, this life has got its hold on me Just let it go, what now can never be

So many beautiful things, So many beautiful things, Now what do I do?Can I change my mind? Did I think things through? It was once my life, It was my life at one time.

Μουσική παιδεία στα σχολεία...

Η κυριαρχία των ιδιωτικών ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών μέσων μαζικής ενημέρωσης τα τελευταία χρόνια διαμόρφωσε τόσο την πολιτική ταυτότητα των νεοελλήνων όσο και την πολιτιστική. Μια τεράστια ποικιλία από σκουπιδοπρογράμματα προβάλλονται και ακούγονται καθημερινά. Άνθρωποι χωρίς κανένα προσόν, χωρίς κανένα πνευματικό υπόβαθρο έχουν αναλάβει την πολιτιστική μας ενημέρωση. Εκτός από τους ενήλικες που με τη δική τους ευθύνη παρακολουθούν όλη αυτή τη σαβούρα, στους θεατές ή ακροατές συγκαταλέγονται και οι μαθητές μας. Παιδιά από έξι ως δεκαοκτώ και εικοσιοκτώ μην σου πω χρονών επηρεάζονται και διαμορφώνουν την πολιτιστική τους ταυτότητα μέσα από τη σαβούρα των τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών προγραμμάτων.

Θέλω να <<καταγγείλω>> το σύστημα παιδείας των σχολείων που έχει κάνει τους μαθητές τους πιο σκληρά εργαζόμενους Έλληνες και συνάμα τους πιο αντιπαραγωγικούς με αποτέλεσμα να έχει δραματικά μειώσει τον ελεύθερο χρόνο τους κάνοντας όλο και περισσότερους να σταματούν δραστηριότητες όπως η μουσική, ο αθλητισμός ο χορός και όλα αυτά που δημιουργούν πολιτιστικά τον άνθρωπο και τις κοινωνίες.΄Οπως φαίνεται στο μέλλων θα υπάρχουν ή απολίτιστοι <<μορφωμένοι>> ή αμόρφωτοι καλλιτέχνες.

Διευκρινίζω ότι ο λόγος που άνοιξα το θέμα της δημόσιας παιδείας και μουσικής είναι επειδή με την τακτική που ακολουθούν στα σχολεία τροφοδοτούν τα φροντιστήρια και όλα αυτά μαζί πνίγουν τα υπόλοιπα ενδιαφέροντα των παιδιών. Από την εμπειρία μου σας λέω ότι αν κάποιος δεν ξεκινήσει από μικρός,από την εφηβεία τουλάχιστον,να ασχολήται με κάτι που του αρέσει,είναι δύσκολο να το παλέψει σε μεγαλήτερες ηλικίες.Αυτή η κατάσταση δημιουργεί συνέπειες στον χώρο της μουσικής παιδείας.

Σίγουρα η υπάρχουσα κατάσταση στην τέχνη, στην παιδεία αλλά και σε άλλους τομείς της ζωής μας είναι τέτοια που επιτρέπει την ανάπτυξη και την ανάδειξη χαμηλής ποιότητας καλλιτέχνες, διανοούμενους, πολιτικούς κ.λπ. και την αφομοίωση των σημαντικών ανθρώπων σε κάθε τομέα, στο υπάρχον κατεστημένο και τις σκοπιμότητές του.Το πρόβλημα όμως είναι ποιος ορίζει την ποιότητα ή μη της καλλιτεχνικής παραγωγής. Μπορεί να έχουν λόγο οι ειδικοί σε κάθε τομέα, αλλά δεν μπορούν να επιβάλλουν τις απόψεις τους με το ζόρι στην κοινωνία. Αυτό θα ήταν φασισμός ακόμα και αν επρόκειτο για τις πιο σοφές απόψεις.

Avril Lavigne - Knocking on Heaven's Door

Mama, take this badge off of meI can't use it anymore.It's gettin' dark, too dark for me to seeI feel like I'm knockin' on heaven's door.
Knock, knock, knockin' on heaven's doorKnock, knock, knockin' on heaven's doorKnock, knock, knockin' on heaven's doorKnock, knock, knockin' on heaven's door
Mama, put my guns in the groundI can't shoot them anymore.That long black cloud is comin' downI feel like I'm knockin' on heaven's door.
Knock, knock, knockin' on heaven's doorKnock, knock, knockin' on heaven's doorKnock, knock, knockin' on heaven's doorKnock, knock, knockin' on heaven's door.

SEX...μάθημα στα σχολεία για 10χρονα...!

Παιδάκια ηλικίας μέχρι και 10 ετών θα διδάσκονται από το δημοτικό σχολείο τα πάντα γύρω από το σεξ προκειμένου να αποφεύγονται οι εγκυμοσύνες και οι σεξουαλικά μεταδιδόμενες ασθένειες μεταξύ των νέων. Αν τελικά υιοθετηθεί η πρόταση του Ιατρικού Συνδέσμου τα 10χρονα παιδάκια θα διδάσκονται όχι μόνο για το σεξ αλλά και για τις ασθένειες που μεταδίδονται μέσω της σεξουαλικής συνεύρεσης, καθώς και για το σχετικό σεξουαλικό λεξιλόγιο. Τα μαθήματα μάλιστα για να γίνονται περισσότερα κατανοητά από τα παιδιά θα συνοδεύονται και από προβολή σχετικών εικόνων και γραφημάτων.Οι επικριτές τις πιο πάνω πρότασης, υποστηρίζουν ότι τέτοιου είδους μαθήματα θα είναι "τραυματικά" για πολλά παιδάκια που συναισθηματικά δεν μπορούν να κατανοήσουν αυτά τα πράγματα. Ο Ιατρικός Σύνδεσμος όμως επιμένει ότι πρέπει να ακολουθήσουμε μια πιο ρεαλιστική αντιμετώπιση του ζητήματος, αν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά την αύξηση περιπτώσεων εγκυμοσύνης παιδιών ηλικίας από 15 έως 19 χρονών, καθώς και την δραματική αύξηση του ποσοστού των σεξουαλικά μεταδιδόμενων ασθενειών. Πιστεύω πως αναγκαίο το μάθημα της σεξολογίας στα σχολεία από το γυμνάσιο και ύστερα.

Πιστεύω πως θα ωφεληθούν πολύ τα παιδιά από αυτό, όχι μόνο από άποψη γνώσεων, που σίγουρα θα τους χρειαστούν αργότερα, αλλά και από πλευράς αντίληψης για το σεξ. Είναι καλύτερα να μαθαίνουν για κάτι τόσο σημαντικό απο το ίντερνετ ή απο ταινίες...? Δεν νομίζω...

«Thereʼs probably no God. Now stop worrying and enjoy your life»

«Thereʼs probably no God. Now stop worrying and enjoy your life», Με αυτό το σύνθημα από τις 7 του Γενάρη περί τα 800 λεωφορεία (200 στο Λονδίνο) σε όλη την Μεγάλη Βρετανία – στις πόλεις Μάντσεστερ, Εδιμβούργο, Γλασκώβη, Υόρκη, Κάρντιφ, Ντέβον, Λιντς, Μπρίστολ και Αμπερντήν – ξεκίνησαν μια πρωτοφανή καμπάνια ενημέρωσης και καθησύχασης του κόσμου – απάντηση σε μια απαράδεκτη εκφοβιστική αντίστοιχη θεϊστική καμπάνια που είχε πραγματοποιηθεί τον περασμένο Ιούνιο 2008 με το εσχατολογικό σύνθημα: «θα καταδικαστείτε σε παντοτινό χωρισμό από το Θεό και θα περάσετε στην αιωνιότητα με βασανιστήρια στη κόλαση ...κλπ.κλπ.» (will be condemned to everlasting separation from God and then you spend all eternity in torment in hell … Jesus spoke about this as a lake of fire prepared for the devil)

ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΠΟΤΕ

«Δεν θα σταματήσουμε ποτέ να εξερευνούμε, και το τέλος όλης μας της εξερεύνησης θα είναι να ξαναγυρίσουμε εκεί απ’ όπου είχαμε αρχίσει, και να γνωρίσουμε τον τόπο για πρώτη φορά…»

(Τ. Σ. Έλλιοτ)

«Δεν είναι νεκρό αυτό που αιώνια μπορεί να περιμένει, κι έπειτα από το πέρασμα παράξενων αιώνων ακόμη κι ο θάνατος μπορεί να πεθάνει…»

(Χ. Φ. Λάβκραφτ)

Είναι νύχτα πάλι, και κάθομαι στη βιβλιοθήκη μαζί με το φάντασμα του Μάρκου Αυρήλιου. Η γκριζογάλαζη φιγούρα του τρεμοπαίζει δίπλα μου, αλλά μπορώ να δω το καθαρό βλέμμα του να λάμπει, κι ακούω την ψιθυριστή γεροντική φωνή του καθώς πίνουμε τσάι από κούπες κινέζικης πορσελάνης, που κροταλίζουν μελαγχολικά από τα κουταλάκια μας καθώς ανακατεύουμε τον Χρόνο. Τον ακούω να μου λέει:
«Κι αν ακόμη ζούσες τρεις χιλιάδες ή τριάντα χιλιάδες χρόνια, θυμήσου πως κανείς δε χάνει άλλη ζωή απ' αυτήν που ζει τώρα, ούτε ζει άλλη απ' αυτήν που χάνει. Λοιπόν, το πιο μεγάλο χρονικό διάστημα ή το πιο μικρό είναι ίσα. Το Παρόν ανήκει σε όλους. Το να πεθάνεις σημαίνει να χάσεις το Παρόν, που είναι ένα χρονικό διάστημα άπειρα μικρό. Κανείς δε χάνει το Παρελθόν ούτε το Μέλλον, γιατί κανείς δεν μπορεί να χάσει κάτι που δεν έχει. Θυμήσου πως όλα τα πράγματα περιστρέφονται ακούραστα γύρω στις ίδιες τροχιές -και πως για τον θεατή είναι το ίδιο αν τα βλέπει έναν αιώνα, ή δύο, ή όλη την αιωνιότητα...»

Ποιος μπορεί να μιλήσει στ’ αλήθεια για το πεπρωμένο των ανθρώπων που χάθηκαν και για τους άμετρους Χρόνους που άφησαν πίσω τους; Οι γνώσεις, τα όνειρα, η ροή της πληροφορίας, οι αναμνήσεις, τα οράματα, οι φαντασιώσεις, τα περιστατικά, οι εικόνες, τα πάντα, μπερδεύονται και φτιάχνουν το πιο περίτεχνο αραβούργημα που θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί ένας άνθρωπος με τη φτωχή του φαντασία. Ποιος μπορεί να αποδείξει ότι οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί μέσα στην κοσμική δίνη του Χρόνου, που γεννά και καταστρέφει πρόσωπα και φωνές, μνήμες και ιστορίες; Όλα χάνονται και όλα έρχονται και όλα φεύγουν και όλα έρχονται και θα ξανάρχονται ξανά και ξανά. Τίποτε δε χάνεται. Κάποιος ατέρμων νους το θυμάται. Το ξαναζεί. Το αναπολεί. Το ονειρεύεται. Ταξιδεύει στη Μοναξιά του Χρόνου.

Το φθινόπωρο του 1883 ο Φρήντριχ Νίτσε γράφει με ένα χέρι που δεν υπάρχει πια: 
«Αυτή η αργή αράχνη που γλιστρά στο φως του φεγγαριού κι αυτό το ίδιο το φως του φεγγαριού, ακόμη κι εσύ κι εγώ, που σιγοψιθυρίζουμε μπροστά στο κατώφλι του σπιτιού, που συζητούμε για πράγματα αιώνια, δεν έχουμε ήδη υπάρξει στο παρελθόν; Και δεν θα ξανασυναντηθούμε άραγε άλλη μια φορά στο μεγάλο δρόμο, σ' αυτόν τον τεράστιο τρεμάμενο δρόμο, και δεν θα ξανασυναντιόμαστε αιώνια; Αυτά σου έλεγα, όλο και πιο χαμηλόφωνα, γιατί οι πιο βαθιές και οι πιο κρυφές μου σκέψεις μου προκαλούσαν τρόμο!...»
Τον 3ο αιώνα π.Χ. ο φιλόσοφος Εύδημος γράφει: «Αν πιστέψουμε τους Πυθαγόρειους, τα ίδια πράγματα αναπαράγονται με κάθε ακρίβεια και με κάθε λεπτομέρεια, ξανά και ξανά. Και 'σεις θα ξαναβρεθείτε μαζί μου και θα σας επαναλάβω αυτήν τη θεωρία και το χέρι μου θα ξαναπαίξει με τούτο το ραβδί πάνω στο χώμα, και ούτω καθ’ εξής, ξανά και ξανά...»

O μεγάλος ψυχολόγος Καρλ Γκούσταβ Γιούνγκ, στα τελευταία χρόνια της ζωής του, αποκάλυψε στους μαθητές του ότι έβλεπε συχνά όνειρα στα οποία αντάμωνε με σοφούς άλλων εποχών σε πανέμορφους κήπους, και μιλούσε μαζί τους για ζητήματα της εξέλιξης της ανθρώπινης ψυχής. Ο Γιούνγκ δεν πίστευε ότι η ζωή κάθε άνθρώπου τερματίζεται με τον θάνατό του. Έλεγε ότι η ψυχή ζει σε διαφορετικά πλαίσια, μακριά από τους νόμους του Χώρου και του Χρόνου: 
«...Αν καλλιεργήσουμε τις ψυχικές μας δυνατότητες, θα μπορέσουμε να ζήσουμε δύο ζωές. Μια με το σημερινό ζωντανό κόσμο και άλλη μια με το παρελθόν, με τον κόσμο του Χθες. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι πρέπει να ζουν με την ψυχή τους, πέρα από τον κόσμο του Σήμερα. Αυτό που ονομάζουμε θάνατο, δεν είναι παρά η προσωποποίηση του φόβου μας για το Μέλλον, που φέρνει όλες τις αλλαγές που μας ξυπνούν από το λήθαργο των παλιών εαυτών. Δεν πιστεύω ότι θα πεθάνω. Πιστεύω ότι θα έχω μια συνέχεια της ζωής μου, και ξέρω πολύ καλά ότι με τη σκέψη μου θα μπορέσω να επικοινωνήσω με άτομα που ίσως ακόμη δεν έχουν γεννηθεί. Αργά ή γρήγορα, οι άνθρωποι θα πιστέψουν στον Κόσμο των Ονείρων και στη ζωή που συνεχίζεται μετά το θάνατο. Όταν θα γίνει αυτό, η ανθρώπινη υπόθεση θα αλλάξει καθοριστικά, γιατί θα οδηγηθούν στο να εκμεταλλευθούν αυτά τα μυστικά για την εξέλιξη της ψυχής...»

Ο Χρόνος είναι ψέματα.
Ο Χρόνος δεν υπάρχει. Το Παρελθόν συνεχίζει να ζει μέσα στο Παρόν και να διατρέχει συνεχώς το Μέλλον. Εμείς είμαστε εδώ αλλά και αλλού, ταυτόχρονα, και όλοι οι Χρόνοι υπάρχουν ο ένας μέσα στον άλλον, ατέρμονα, κι όλα αυτά που υπήρξαν και όλα αυτά που υπάρχουν και όλα αυτά που θα υπάρξουν, υπάρχουν τώρα, αυτή τη στιγμή, αυτή τη μοναδική στιγμή, όλα μαζί, έξω από τον Χρόνο. Κι όλα είναι ένα, το ένα μέσα στο άλλο, κι όλα είναι κάτι άλλο. 
Η θέα από το παράθυρο του 2ου ορόφου στις 18:30΄ το απόγευμα στις 28 Φεβρουαρίου 1931 όπως την έβλεπε κάποτε ο Χάουαρντ Λάβκραφτ, ίδια είναι με τη θέα μιας συννεφοκόκκινης κοιλάδας από την κορυφή ενός λόφου ονειρικού σε όνειρο που είδε ο ίδιος τη νύχτας της 14ης Δεκεμβρίου 1917, ίδια είναι με τη γκραβούρα που χάραξε το χέρι του Ντορέ σε σελίδα της Μπαλάντας του Αρχαίου Ναυτικού του Κόλλεριτζ, ίδια είναι με την ανάμνηση που έρχεται και ξανάρχεται στον νου μου για έναν κήπο παιδικό γεμάτο μικρά αγάλματα στο σούρουπο, για ένα πύργο στη φουρτουνιασμένη παραλία πριν από χρόνους αμέτρητους, ίδια είναι με τη θέα απ’ το παράθυρο ενός τραίνου που ταξιδεύει σε ένα δειλινό του 2038 για μια πόλη μακρινή. Ο Χρόνος είναι ψέματα. 
Όλα τα βιβλία γράφηκαν την ίδια στιγμή, μια ανείπωτη, απερίγραπτη στιγμή, που πλέει ατέρμονα στη θάλασσα της αιωνιότητας, που δεν άρχισε ποτέ και δεν τελείωσε ποτέ. Κανένας άνθρωπος δεν τα διάβασε. 
Ποτέ δεν παραδόθηκε η Ρώμη στους βαρβάρους, ποτέ δεν ξεψύχησε ο Πόε φτωχός και μεθυσμένος στη Βαλτιμόρη, γιατί το 1849 είναι ένας τόπος απρόσιτος που τον ονειρεύονται τα βιβλία, είναι ένας τόπος που ταξιδεύει ατέλειωτα στο παράξενο ημίφως του γαλαξία. Το πρόσωπο του Ηράκλειτου είναι ζωγραφισμένο πάνω στο δίσκο της πανσελήνου, ήταν εκεί ακόμη και τότε που αυτός ονειρευόταν τις φωτιές μέσα στη νύχτα σε μια έρημη εξοχή της Ιωνίας, αλλά κρύβεται και μέσα σ’ ένα καθρέφτη όταν κοιτάχτηκε μέσα σ' αυτόν μια κρύα νύχτα ενός αιωνόβιου χειμώνα ο Ρότζερ Μπέηκον, και μέσα στην κρυστάλλινη σφαίρα του Τζων Ντη, που του την έδωσε ένα απόγευμα ένας άγγελος που πετούσε έξω απ’ το παράθυρό του, ο ίδιος άγγελος που ονειρεύτηκαν ο Μπλέηκ κι ο Σβέντενμποργκ, εκείνος ο άγγελος που διακρίνεται σε μια σταγόνα νερού που στάζει από τη βρύση ενός σπιτιού που χάθηκε στην άβυσσο του Χρόνου μιας Θεσσαλονίκης που δεν υπάρχει πια παρά μόνο μέσα στις μνήμες μου, αλλά δεν τον είδε κανείς, «άγγελε, που είσαι όλο χαρά, ευτυχία και φως μονάχα, ξέρεις την αδικία, τις θλίψεις, τα ντροπιάσματα, την άγνοια και την πλήξη;» γράφει ο Μπωντλαίρ γι’ αυτόν, αιώνες μακριά απ’ οπουδήποτε, έχοντας το ίδιο χαμένο βλέμμα που είχε για λίγο η Γκοζίμα στις 22:17’ μιας Κυριακής, όταν ο Νίτσε της φώναξε «σ’ αγαπώ», κι όταν την ίδια στιγμή ένα ελάφι στο Κεμπέκ κοιτούσε τις κορυφές των δέντρων που έπαιζαν με τον άνεμο μέσα στη νύχτα, τον ίδιο άνεμο που φύσηξε απ’ το ανοιχτό παράθυρο και κυμάτισε τις κουρτίνες μέσα στο δωμάτιο του Χάουαρντ Λάβκραφτ ένα ανοιξιάτικο απόγευμα του 1937, κι αυτός δεν το ’ξερε ότι σε πέντε μέρες θα πεθάνει. 
Ο Χρόνος είναι ψέματα. 
Άνθρωποι που χάθηκαν μέσα στους καιρούς. Παντού ξανασυναντιούνται. Ηλιοβασίλεμα λουσμένο μ’ αναμνήσεις, μια ερημική παραλία μ’ έναν ύποπτο άνεμο, ένα υπόγειο δωμάτιο και ψιθυριστές ιστορίες, κάποιος παίζει μια ανήκουστη μελωδία στο πιάνο, δεν θα την ακούσει ποτέ κανείς, κάποιος βαδίζει μόνος κι είναι νύχτα, δεν τον βλέπει κανείς, εκείνο το εγκαταλειμμένο σπίτι που κάποτε πρέπει να το εξερευνήσουμε είναι και θα είναι στοιχειωμένο στους αιώνες των αιώνων. Ένα όνειρο που το ξέχασα, σήμερα το ονειρεύεται κάποιος άλλος. Κάποιος βγαίνει μέσα από το σκοτάδι και πυροβολεί τον Ιούλιο Βερν, οι σφαίρες τον αφήνουν κουτσό, δεν μπόρεσε να ταξιδέψει στα ταξίδια που ήθελε και το μόνο που μπόρεσε ήταν να γράψει γι' αυτά, και πόσοι άνθρωποι άραγε ταξίδεψαν μέσα από αυτά τα γραπτά; Η Καρδιά του Σκοταδιού και η Ουλαλούμη, τοXanadu και ο Ιπτάμενος Ολλανδός, ο Τζακ Λόντον βάζει το ρεβόλβερ στον κρόταφο, ένα τραγούδι από ένα μακρινό τόπο, κάποιος ουρλιάζει τα βράδια στις γειτονιές, ένας γέρος με τρελό βλέμμα ψάχνει στα σκουπίδια απέναντι από το σπίτι μου, ο Αλμπέρ Καμύ στρίβει τη γωνία για το δυστύχημα, ένας προδότης στο εκτελεστικό απόσπασμα, μια παρέα παιδιών κυνηγά μια γάτα, τα μάτια της κοιτούν με αγωνία τον ουρανό, ένας φτωχός ποιητής πουλάει στο καφενείο τα ποιήματά του για τον Λόρκα, τον θυμάμαι ακόμη, κορίτσια που γελούν ανέμελα, ένα τηλέφωνο που χτυπά αλλά κανείς δεν το σηκώνει, ένας στρατιώτης στη σκοπιά σημαδεύει το φεγγάρι, από τον ουρανό κατεβαίνει η Νέα Ιερουσαλήμ, προσγειώνεται χωρίς κανείς να τη δει. Κάποιος βγαίνει μέσα από το σκοτάδι και πυροβολεί τον Ιούλιο Βερν… 
Η χαμένη αλληλογραφία του Λάβκραφτ, το χαμόγελο του συνταγματάρχη Τσέρτσγουορντ, ο Ρεμπώ λαθρέμπορος όπλων στην Αβησσυνία, μια θολή ασπρόμαυρη φωτογραφία του Ρόμπερτ Τσέημπερς, ένας παλιός δίσκος του Ντοκ Γουάτσον του τυφλού βάρδου, η φυματίωση του Χανκ Γουίλιαμς, μια ταινία με τη θλίψη του Μπόρχες, παλεύει ο Χουντίνι με τις αλυσίδες στον βυθό ενός ποταμού, ο Μπέλα Λουγκόσι τρελάθηκε και πίστευε πως είναι ο Ντράκουλα, ένα σημείωμα που έγραψε ο Σκοττ μέσα σ’ ένα αντίσκηνο στην Ανταρκτική, ένα σκουριασμένο σπαθί που κάποτε το χάιδεψε ο Σαλαντίν, ένα σκιτσάκι του Φώτη Κόντογλου, κι ένα παράξενο όνειρο του Φραντς Κάφκα. 
Ο Μέλβιλ στο Μόμπυ Ντικ γράφει σελίδες επί σελίδων για να περιγράψει την τρομερή λευκότητα της φάλαινας, ο Καρυωτάκης δίπλα στο κύμα κάπου στην Πρέβεζα οπλίζει το πιστόλι, κι ο Κουράνις ακόμη βασιλεύει στη Σελεφαΐς και στη Σεράνιαν, κοιμάται ο Κθούλου κι ονειρεύεται στο βυθισμένο παλάτι του στο βυθό του Ειρηνικού, κι ένας ζωγράφος που ταξιδεύει από πίνακα σε πίνακα δεν έχει να πληρώσει το ρεύμα, φτωχός ο Βιλλιέ ντε Λιλ Αντάμ γράφει τα διηγήματά του πάνω στις χαρτοπετσέτες ενός καπηλειού, κανείς δεν είδε το απερίγραπτο βλέμμα του κύκνου που πέταξε πάνω από τις καλαμιές προς τα δυτικά χθες το βραδάκι, πριν την αρχή του Χρόνου ένας άνθρωπος γυμνός ανακαλύπτει έκθαμβος τη φωτιά και μια μάγισσα τραγουδά μέσα στις φλόγες μιας πυρράς που δεν την άναψε ακόμη η Ιερά Εξέταση.
Ένα τραίνο παλιό παίζει ρυθμούς πάνω στις ράγες του σιδηρόδρομου και νανουρίζει τον δεκανέα Χίτλερ σ’ ένα ταξίδι προς τη Βιέννη, κι η Ιρλανδία είναι ελεύθερη, στην Ελλάδα κανείς δεν άκουσε ακόμη για τον Όμηρο, κι ο Γκυ ντε Μωπασάν γράφει την τελευταία γραμμή του Χόρλα, ένα πλάσμα αόρατο τον παρακολουθεί, ο Κόνγουεη ακόμη ψάχνει για τη Σάνγκρι-Λα, κι ο καπνός από το τσιγάρο μου ίδιος είναι μ’ εκείνον που σκέπασε τη βιβλιοθήκη στην Αλεξάνδρεια.

Ένα από τα πιο παράξενα βιβλία που έχουν γραφεί ποτέ πάνω στο ζήτημα του Χρόνου είναι το An Experiment with Time του J. W. Dunne (1875-1949), που εξετάζει ίσως τις πιο συγκλονιστικές παραμέτρους πάνω στο ανεξάντλητο μυστήριο του Χρόνου. Ο Dunne υποστηρίζει, μεταξύ άλλων, ότι ένα συνειδητό υποκείμενο δεν έχει μόνο συνείδηση του πράγματος που παρατηρεί, αλλά και ενός υποκειμένου Α που παρατηρεί, αλλά και, κατά συνέπεια, ενός άλλου υποκειμένου Β που έχει συνείδηση του Α, και, κατά συνέπεια, ενός άλλου υποκειμένου Γ που έχει συνείδηση του Β. (Δοκίμασες ποτέ να μην σκεφτείς τίποτε, χωρίς να σκέφτεσαι ότι δεν πρέπει να σκεφτείς τίποτε, και άρα, χωρίς να σκέφτεσαι ότι δεν πρέπει να σκεφτείς πως δεν πρέπει να σκεφτείς τίποτε;...) Ο Dunne προσθέτει ότι αυτά τα αναρίθμητα ενδόμυχα υποκείμενα, δεν ανήκουν στις τρεις διαστάσεις του Χώρου (στις τρεις κατευθύνσεις), αλλά στις αναρίθμητες διαστάσεις του Χρόνου. 
(Ο Λάιμπνιτς έγραφε: «Αν το πνεύμα έπρεπε να ξανασκέφτεται την κάθε σκέψη του, θα αρκούσε να αντιληφθεί μία μονάχα αίσθηση, για να τη σκεφτεί, και για να σκεφτεί ύστερα τη σκέψη, και ύστερα τη σκέψη της σκέψης, και ούτω καθ’ εξής επ’ άπειρον...» Σημείωσε ότι είναι κάποιες σκέψεις του για τη φύση του Θεού...)
Η διαδικασία που πρότεινε ο Dunne για την απόκτηση ενός άπειρου αριθμού Χρόνων είναι η εξής: θεωρεί δεδομένο ότι το Μέλλον υπάρχει ήδη με όλες τις λεπτομέρειές του. Προς αυτό το προϋπάρχον Μέλλον κυλά ο απόλυτος ποταμός του Κοσμικού Χρόνου, η θνητή ζωή μας. Αυτή η ροή απαιτεί έναν καθορισμένο Χρόνο. Θα έχουμε, λοιπόν, έναν δεύτερο Χρόνο, εντός του οποίου πρέπει να κυλήσει ο πρώτος, έναν τρίτο Χρόνο, για να κυλήσει ο δεύτερος, και ούτω καθ’ εξής επ’ άπειρον. Σ' αυτούς τους παράλληλους Χρόνους, κατοικούν αδιάκοπα τα αδιόρατα υποκείμενα που αναπαράγει αυτός ο πολλαπλασιασμός. Υποκείμενα που βρίσκονται το ένα μέσα στο άλλο, παρατηρώντας τους Χρόνους που τους αναλογούν, αλλά όλα βρίσκονται το ένα μέσα στο άλλο.

Αμέτρητα βυθισμένα πλοία, μαζί με όλους τους πνιγμένους ναύτες τους και τις άγνωστες ιστορίες τους, μια λίμνη γαλήνια δίπλα σ’ ένα γαλάζιο βουνό πριν αρχίσει η μέτρηση του Χρόνου, ένας μαυροντυμένος φίλος τραγουδά το SantaLucia, η Ρώμη φλέγεται, χαράματα, ο Φίλιπ Ντικ γράφει το τελευταίο του διήγημα, ο ίδιος δεν το ξέρει, ο Λάβκραφτ ζεσταίνει νερό για τσάι, ο θάνατος βαδίζει αργά και έρχεται, όλο έρχεται, σε λίγο θα ‘ναι εδώ, ποιος ξέρει από ποια πόρτα θα μπει. Την τελευταία στιγμή πόθησε το χαμόγελο μιας γυναίκας, ένα κρασί που έπινε μαζί με φίλους καρδιακούς, τη μυρωδιά του χώματος μετά τη βροχή, ένα βιβλίο γαλλικής ποίησης, ακόμη κι ο Νερβάλ είναι νεκρός, στρώσαμε την κληρονομιά μας πάνω σε νεκρούς, που δεν το ήξεραν, ακόμη και την τελευταία στιγμή…
Πριν ξεψυχήσει, ο Έντγκαρ Πόε ψιθύρισε: «Κύριε, βοήθησε τη φτωχή μου ψυχή…» 
Το Κοράνι γράφει: «…Ο Κύριός σου δε σε εγκατέλειψε. Δε σε βρήκε ορφανό και σου έδωσε στέγη; Δε σε βρήκε διψασμένο και σου έδωσε νερό;…» Θυμήσου, Κύριε, τον Άρθουρ Μάχεν, που περπάτησε πάνω στους λόφους του ονείρου κι έγραψε κάποτε σε μια σελίδα ημερολογίου (κι είναι σαν να το έχουμε γράψει όλοι μας):
«Ενώ εγώ βρίσκομαι εντελώς μόνος, μέσα στο μικρό δωμάτιό μου, χωρίς φίλους, έρημος. Συνειδητοποιώντας ως το βάθος της καρδιάς μου την ολοκληρωτική μου αδεξιότητα. Κι όσες φορές σκέφτηκα να δοκιμάσω να χειριστώ τον υπέροχο λόγο της Λογοτεχνίας, περιπλανιέμαι αμήχανος μέσα στον κόσμο της φαντασίας, χωρίς να ξέρω που πηγαίνω. Αναζητώ ψηλαφώντας το δρόμο μου, όπως ένας τυφλός, και χτυπώ το κεφάλι μου στον τοίχο, όπως ένας τυφλός. Κανείς δε με βοηθά, δεν έχω κανένα φίλο, κανένα να με συμβουλέψει, κανένα να με παρηγορήσει…»

Οι Θεοί με μάτια πύρινα τριγυρνούν στην πόλη,
μια σκιά σ’ ένα παράθυρο αγναντεύει τους δρόμους,
άνθρωποι που εξαφανίστηκαν το βράδυ, καθώς γύριζαν στο σπίτι…

Ο Dunne υποστηρίζει ότι η αιωνιότητα μας ανήκει από τώρα, κάτι που μας το αποδεικνύουν τα όνειρα κάθε νύχτας. Σ' αυτά, συγχέονται το άμεσο Παρελθόν και το άμεσο Μέλλον. Όταν είμαστε ξύπνιοι, διατρέχουμε τον διαδοχικό Χρόνο με σταθερή ταχύτητα, στο όνειρο περιπλανιόμαστε σε ζώνες του Χρόνου που μπορεί να είναι αχανείς. 
Ο Dunne μάς διαβεβαιώνει με τον πιο υπέροχο τρόπο ότι: 
«Ο θάνατος θα μας διδάξει τον σωστό χειρισμό της αιωνιότητας. Θα ξαναβρούμε όλες τις στιγμές της ζωής μας, και θα τις συνδυάσουμε όπως μας αρέσει. Ο Θεός, οι φίλοι μας, ο Ιούλιος Καίσαρ και ο Σαίξπηρ, θα συνεργαστούν μαζί μας σ' αυτό το παιχνίδι...»

Ομολογώ ότι οι παραπάνω γραμμές είναι το πιο όμορφο και ελπιδοφόρο πράγμα που έχω διαβάσει ποτέ μου. Αν πρέπει να πιστέψουμε σε κάτι συγκεκριμένο σχετικά με τον θάνατο, ας πιστέψουμε σ’ αυτό. Υπονοεί, όπως εγώ το καταλαβαίνω, ότι πίσω από τα πάντα υπάρχει ένα θαυμάσιο, υπέροχο παιχνίδι, το οποίο κάποτε θα μας αποκαλυφθεί και θα γελάσουμε μαζί για όλα όσα νομίζαμε, και θ' αρχίσουμε πάλι να παίζουμε σαν τα παιδιά.
Αυτό το κείμενο που γράφω εδώ, δεν πρόκειται να σβηστεί ποτέ, θα υπάρχει για πάντα και για πάντα. 
Τίποτε δεν πέθανε, ποτέ. 
Δεν θα πεθάνουμε ποτέ. 
Κι όλα θα ζουν, για πάντα, εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

http://giannoulakis.blogspot.com/

Blackwater Company

 Μια απο τις πιο μεγαλες πληγες του σημερινου κοσμου ειναι η κατασταση στο Ιρακ. Μπορει να βρισκομαστε κατω απο την σκια των γεγονοτων της Γαζας, αλλα αυτο το κρατος υπο κατωχη ειναι κατι που μας πονα. Γιατι πολυ απλα, ξερουμε οτι εστω και ΕΝΑΣ ανθρωπος αν στερειται της ελευθεριας του, κανενας μας δεν ειναι πραγματικα ελευθερος.

 Ο λογος που φερνω την κουβεντα μας τοσο ανατολικα, στην κεντρικη Ασια ειναι ο εξης: Η Black Water Company. Μια απο τις πολλες εταιριες πληρωμενων δολοφονων της αμερικης...

 Η κεντρικη βαση εκπεδευσης της Blackwater ειναι στο Μογιοκ της Νοτιας Καρολινας. Εκει εκπεδευονται ανθρωποι με ενα πολυ απλο σκοπο, να σκωτονουν επι πληρωμη. Με την τελευταια λεξη της τεχνολογειας σε πυροβολα οπλα, ναρκες και οτι χρειαζετε για να ξεπαστρεψεις τον εξαθλιωμενο πληθυσμο του Ιρακ, του Αβγανισταν και μπορει και της Παλαιστηνης.

 Στην επισημη σελιδα τους παρουσιαζονται σαν επαγγελματιες "ενισχυτες" του νομου σε οποια τοπικη υποθεση αναλαβανουν. Ειναι μια υπηρεσεια αναγνωρισμενη απο το Αμερικανικο κρατος. Το κακο ειναι πως δεν ειναι μονο μια...συνολικα ο αριθμος αυτων των εταιριων ειναι πολυ μεγαλος, οπως και η επιρροη που ασκουν στον λευκο οικο.

 Αρχηγος της οργανωσης ειναι ο Eric Prince. Oσο για το που βρισκει η οργανωση τα λευτα για ολο της τον οπλισμο..μα απο την Αμερικανικη κυβερνηση. Το Κογκρεσο εγκρινει τεραστια ποσα για τις αναγκες των δονοφονων της Blackwater Company.

 Ειναι να απορει κανεις. Κανενας δεν ηξερε την εταιρια πριν τον πολεμο στο Αβγανισταν, και ομως υπηρχε και πληρωνοταν απο την κυβερνηση μπους. Οσο για εσας εκει εξω που νομιζετε οτι ο νεος προεδρος θα φερει μια καποια αλλαγη, ενα εχω να πω: Η Blackwater υπαρχει και θα υπαρχει για καιρο. Οσο καιρο ο κοσμος δεν κανει κατι για ολους αυτος που νομιζουν πως ειναι οι περιουσιοι λαοι του θεου....    Γιωργος

 Τα λινκς για την Blackwater

Official Side

Youtube Video Blackwood:Shadow army

Η νέα Mariah Carey...

Έλα στην Ελλάδα να κάνεις καριέρα...Έδω στη χώρα μας και η κουτσή Μαρία είναι τραγουδίστρια...Οι μισοί Ελλάδα είναι τραγουδιστές, σιγά τώρα άλλη μια παραπάνω...

Ο κοπέλα αυτή πήγε στο boulgarian idol για να πεί το γνωστό αυτο τραγουδάκι της Mariah Carey - Without you..απλώς δεν έπιασε τον σωστό τόνο στην φωνή της...

Σοβαρός νομάρχης άνθρωπος...

Πείτε μου πού αλλου στο κόσμο βγαίνει "σοβαρός" ,άνθρωπος, νομάρχης, τι σκατά είναι, στη τηλεόραση τραγουδώντας, ή πάνω σε άλογα ντυμένος ζορό, τρώγοντας λουκάνικα να μιλάει για το Μακεδονικό, πού αλλου στο κόσμο γίνεται αυτό,πείτε μου γιατί θα σκάσω...





Ντρέπομαι που κάποιοι συνάνθρωποί μου ψυφίζουν τέτοια άτομα...



Θαυμάστε νομάρχη άνθρωπο...





Για γέλια ή για κλάματα???

Τόσο καιρό έλεγα..Θεέ μου βοήθαμε με αυτά που βλέπω αλλά τέρμα πια, ως εδώ!!!

Έλληνες οδηγοί...

Αυτή είναι η πικρή αλήθεια, για το πώς οδηγούν σήμερα οι Έλληνες...

GIVE PEACE A CHANCE...

Κάποια τραγούδια πρέπει να ακούγωνται γνήσια!!!
Δέν χρειάζονται ούτε υπότιτλοι ούτε σχόλια...ΤΙΠΟΤΑ!!!
Ακούστε δύο απο τα ωραιότερα τραγούδια που γράφτηκαν ποτε!!!

GIVE PEACE A CHANCE...

IMAGINE...

Λιμανακι Forum

 Καλα ενταξει. Θα τρελαθουμε εδω περα? Το μπλοκ μας εχει και Φορουμ για δημοσιες κουβεντες πια!

 Λοιπον ειναι αρχη και περιμενω οσοι διαβαζετε αυτο το μπλοκ να γινετε μελη της παρεας στη συζητηση μας.

Το Λιμανακι Forum

Ένα βίντεο απο τον manos bee: " Υπάρχει παράδεισος??? ". Δείτε το και πείτε την γνώμη σας...

Χολι Σιτ....

 Λοιπον σημερα θα ξαναγραψω.Μην κλαις πιστε αναγνωστη, και εγω ποναω που θα σε βαλω σε αυτη τη σκληρη δοκιμασια ακομα μια φορα.Να θυμασε πως μια μερα αυτο το μπλοκ θα κλεισει και εσυ θα μπορεις να συνεχησεις την ζωη σου ηρεμα, να κανεις οικογενεια, να πας στην τζαμαικα για διακοπες, να γραφτεις στην διεθνη αμνιστια....

 Αλλα σημερα εχω λιγη εμπνευση(ξερεις, πως εχουν οι στρατιγοι του Ισραηλ? Το ιδιο πραμα!)

 Λοιπον, το καλο με το να εχει καποιος ορεξη για γραψημο ειναι πως οποιο θεμα και να πιασει, μπορει να το κανει Αναρτηση. Αν αρχιζα εναν οδηγο μαγειρικης, πριν κλεισω το πισι και παω για διαλογισμο(υπνο), συγουρα αυριο θα επεζα μπατσους με τον Μαμαλακη. Και τρελενομαι στην προοπτηκη να το κανω.

 Δεν υπαρχει ομως ζητηση σε οδηγους μαγειρικης λογο της πεινας που πεφτει τελευταια, ετσι λεω να γραψω ενα μανιφεστο αφιερομενο στον ορο BLOG. Μερικα λογια για την εσωτερικη δυναμη που κυλα στις φλεβες μας ως παρεα. Και τι στο διαταλο κανουμε εδω με τις ωρες( Αντι να πεζουμαι χαρτια δλδ). Ολα αυτα τα ομορφα σε μερικες γραμμες, γιατι πολυ απλα οσο πιο πολλα γραφεις για εσενα τοσα πιο πολλα ψεματα λες. Σαν την Αγια Γραφη ενα πραμα.

 Καταρχην, ο λογος που εγω και ο Δημητρης ειπαμε να χανουμε λεπτα απο την ηδη μικρη ζωη μας ειναι πολυ απλος...αλλα δεν μου ερχετε αυτη τη στηγμη. Αν κρεμοταν το κεφαλι μου απο την απαντηση κατι θα εβρισκα να πω, αλλα μαλλον θα ηταν η μιση αληθεια.Κατι που ειναι συγουρο ειναι η ανακγη μας να βγαλουμε καποιες απο τις "ανησιχειες" μας παρα εξω. Να εχουμε τα 15 λεπτα δημοσιοτητας που μας αναλογουν. Συνολικα 30΄. Μιση ωρα. Μου φτανει να σε κανω να με μισησεις και να αρχισεις να ακους και επησημα  τερλεγκα και αδαματνιδη  :P.

 Ο τοπος της ποιησης ειναι ενα φρικιαστικο καταγωγι με την ονομασια "λεμονιες" και αν με ακουσει ο κυρ-βασιλης να το λεω ετσι την εκατσα. Αλλα ειναι αληθεια.Σε αυτο το μισοσκοτεινο φριχτο μερος, εγω και ο υπολιπος κυκλος των χαμενων ποιητων, μιλαμε για κοινωνικα θεματα,του τυπου"γιατι δεν παραγκειλαμε ΚΑΙ χταποδι??"Ενω ο παπαγαλος του καταστηματος( πως τον λενε τον πουστη?) πλεκει εγκωμια για τις μανες των νεων πελατων.Περιμενοντας ποτε θα του πεταξουν κανα πάιδι.

 Μεσα σε κατασταση ημιναρκωσης, ιδεες και συνεσθηματα (γιωργη ασε το μπουτι μου ρε γει!) ανθιζουν. Περιπλοκες πολιτικες αναλυσεις, οικονομικες μεταβλητες και τι σκατα θα κανει τελικα ο σοκολ με την υποθεση Ιταλια.Ολα ειναι μεσα στην κουβεντα,  μιας και εχουμε απειρο χρονο.

 (Το ξυσιμο ειναι το πρωτο σκαλωπατι στην μεγαλη σκαλα της αυτογνωσιας)

  Μια μερα λοιπον εγω και ο αλλος (!) αποφασησαμε να ανοιξουμε ενα μπλοκ.Αν καποιος το εχει προσεξει, αυτη η σελιδα γραφετε απο εναν μονο χρηστη.Αυτο συμβενει γιατι πολυ απλα εχει πλακα να μοιραζεται το Μαnagment σε δυο ατομα.Αντι να εχει δλδ καποιος την γενικη διαχειρηση και ο αλλος(!) να γραφει με μειωμενα δικαιοματα( δατς μι ).Το μονταρουμε και οι δυο. Αρα, οταν ο δημητρης κανει ενα λαθος (δεν κανει ποτε γλιπς-γλοπς-γλουπς) εχω εγω την αδεια να το διορθωνω. Και το αντιθετο. Ειναι ενας οργανισμος , οπως και το ταγμα των "λεμονιων" δλδ....

 Αφου εχουμε πεντε πραματα να πουμε και αλλα δυο να γραψουμε, δεν υπαρχει κανενας λογος να τα κραταμε μεσα στο κεφαλι μας. Μπορει μερικα θεματα να απεχουν ετη φωτος το ενα με το  αλλο, αλλα σαν γενικη εικονα μοιαζει με κατι....Μοιαζει με εμας. Και ειναι κατι που αποσκοπουσαμε απο τοτε που γενιθικαμε...οχι πολυ το πηγα...απο τοτε που το ανοιξαμε.Ναι τωρα ακουγεται πιο σωστο :P

 Ετσι τελιωνοντας (δεν πιστευω να κουρασα κανενα ?) σαν  σχολιο πανω στο προτζεκτ μας ενα εχω να πω; " τζενσεν γκετ ρεντι φορ μπιτζαμα παρτι ντουντ!!!!"

Στα λάθη τους χαμένος...

Στα λάθη τους χαμένος κι η σκέψη τρέχει
τον πόνο η ψυχή μου ευτυχώς ακόμα αντέχει
τα μάτια μου μπροστά σ' αυτά ποτέ δε κλείνω
τα όνειρά μου πάνω σας δε τα αφήνω.
Για τις αρχές μου χρόνια εγώ συνέχεια παλεύω
αυτά που μου ανήκουνε ποτέ δε ζητιανεύω
και όλα αυτά που σκέφτομαι χωρίς φόβο τα λεω
και για όλα αυτά που με πονούν μονάχος κλαιω.
Και για όλους τους ηλίθιους που ανέχτηκα κοντά μου
καιρός είναι να μάθουνε πως ήρθε η σειρά μου
τους φτύνω τούτη τη στιγμή κι ας πάν' στο διάολο
κι αν το 'χουν για παιχνίδι τους ας βρούνε άλλο.
Για μένα τούτα είναι η ζωή είναι ένα πάθος
και αλήθεια να το ξέρετε γι' αυτά δε κάνω λάθος
στο όνειρο για πάντα εγώ είμαι ταμένος
freestyle για σένα είμαι φτιαγμένος.

Στα λάθη τους χαμένος και ακόμα τραγουδώ.
Στα λάθη τους χαμένος και είμαι πάλι εδώ.
Στα λάθη τους χαμένος και η σκέψη τρέχει.
Τον πόνο η ψυχή μου ευτυχώς ακόμα αντέχει.

Και λεω, Θεέ μου, ευτυχώς που δεν άκουγα κανένα
και λεω ευχαριστώ που δε νοιάστηκαν για μένα
για σκέψου να γινόμουνα γιατρός ή δικηγόρος
ή πόσο θα χαιρόντουσαν αν είχα γίνει φλώρος.

Την εμπριμέ γραβάτα μου και του μπαμπά τ' αμάξι
η μια γυναίκα πλούσια γι' αυτούς θα 'τανε εντάξει
και το κεφάλι αν έπρεπε πολλές φορές να σκύβω
σε κάθε βλάκα αφεντικό και το θυμό να κρύβω.
Βλέπεις το παιδί μου πρέπει να μεγαλώσω
και τα σωστά εφόδια σ' αυτό πρέπει να δώσω
και να του πω στις δύσκολες πάντα παρακαλάμε
και όταν μιλάει ο δάσκαλος ποτέ να μη μιλάμε.
Πως για να πάει κι αυτό μπροστά πρέπει ρουφιάνος να 'ναι
να βλέπει και να χαίρεται τους άλλους που πονάνε
όχι αυτή τη χάρη εγώ δε σας τη κάνω
αυτά που είναι να πω, θα πω και ας πεθάνω.

Στα λάθη τους χαμένος και ακόμα τραγουδώ.

Και μη νομίζετε όλοι εσείς πως είμαι αφελής
αυτά που εγώ άντεξα δε πέρασε κανείς
από αυτούς που πάντα έχουνε χεσμένη τη φωλιά τους
από αυτούς που θέλουνε τα πάντα δικά τους
που μες τη νύχτα όλο μαγκιά και όλα τα σπάνε
τσογλάνια με ανασφάλεια και όλοι εκεί που πάνε
γεμάτα φλωρομάγαζα με κυριλέ λεμέδες
τα νταλαβέρια γίνονται κρυμμένα με γαρδένιες.
Και όλες αυτές οι γκόμενες που 'ναι μασκαρεμένες
με κόκα ταξιδεύουνε όλες οι τελειωμένες
και εκείνες οι παλιαδερφές που κρατάνε θέσεις
αν θες να πας και εσύ μπροστά πρέπει να τους την πέσεις.
Με τούτη τη κατάσταση άγνωστος θέλω να μείνω
και όλα τα αποβράσματα ξανά εγώ τα φτύνω
κι ας κάτσουνε τα νούμερα όλα ήσυχα στα αυγά τους
κι αν όχι θα με βρουν πάλι μπροστά τους.

Ο Κερινος Βασιλιας

 Βαρεθηκα να βλεπω τον Δημητρη να κανει αναρτησεις απο το Tube  και ειπα να κανω μια και εγω

XRay Projha Κερινος Βασιλιας

Καμάκι....

Δεν άντεχα να μην το αναρτήσω...

Την άλλη φορά που θα πάτε για καμάκι να είστε ιδιαίτερα προσεκτικοι...

Μην ξεχνάτε την ζώνη ασφαλίας...

Ορίστε τι ακούνε οι νέοι σήμερα...

Ορίστε λοιπόν τι ακούνε οι νέοι σήμερα...

1. Έλα να κάνουμε σεξ, έλα να κάνουμε σεξ,η αγάπη μας θα γίνει ανοξείδωτο πυρέξ

2. Είχα καρδιά μεγάλη σαν υφήλιος κι εσύ τη χώρισες σαν εμφύλιος.

3. Mωράκι μου μωράκι μου γλυκό μελιντζανάκι μου όταν θα σμίξουμε τα δυό μας δεν θα φορώ το μποξεράκι μου

4. Από τον πύργο της Βαβέλ έφυγα νύχτα με το ΚΤΕΛ.Εσύ γιατί δεν ξέρω, με κέρασες λικέρ,μα εμένα στην καρδιά μου δουλεύουν κομπρεσέρ

5. Σου στέλνω μήνυμα μ' ένα ταμ ταμ, να μαγειρεύεις με βιτάμ κι ήσουνα γόησσα κι έκανες μπαμ, κι εγώ σε ψάχνω στο χαμάμ

6. Φεύγω να πάω να βρω στο Μπανκόγκ,τον σύντροφό μου τον Κιγκ-Κογκ μες στο μυαλό μου βαράνε τα γκόγκ, μοιάζω με μπάλα του πιγκ-πογκ

7. Σε βρίσκω πολύ κύριο αλλά περνάω κλιμακτίριο

8. Ούτε φως και γρίλια ανοίγεις... δε με θέλεις εν ολίγοις

9. Από το μασαζ στη γιόγκα, κι απ'τη γιόγκα στο μασάζ σου το λέω και σου το πα το στραβό κορμί δε σαζ...

1. Τάσος Μπουγάς "Το μανάρ'" Στο δρόμο βγήκα , βλέπω ένα μανάρvery good, έπαθα πλάκα και ρίχνω την ατάκα Do you like the kri kri και γουστάρ παρα πολύ και γουστάριζε πολύ....

2. Μπάμπης Παπαδόπουλος "Βρε δεν πα να γα"Μου έστειλες ότι θα φύγεις να βρεις αλλού αγά,αγάπη μ΄έναν άλλο, που να 'χει πιο μεγά,που να' χει πιο μεγάλη, που να 'χει πιο μακριά μεγάλη και φαρδιά να την έχει την καρδιά!Βρε δεν πα να γα (δις)να αγαπήθείς με άλλον και σκασίλα μου μεγά.

3. Δημήτρης Σταρόβας Σε ψάχνω σε όλο το internet με οχτακοσάρι πέντιουμ μα δε σε βρίσκω πουθενά και έτσι πάω σε μέντιουμ

4. Σταύρος Λιβυκός "Ύμνος του κερατά"Πες του καθαρά πως δεν τον θέλεις άλλο πες του καθαρά πως βγαίνεις και με άλλον πες του καθαρά πως δεν τον αγαπάς πες του καθαρά ότι τον απατάς πάρε τηλέφωνο τον κερατά καλύτερα τώρα παρά μετά

Λοιπές δισκογραφικές συλλήψεις:"Τι πουρό τι καγκουρώ, τσέπες έχουν και τα δυό""Έλα στον παππού μωρό μου, έλα στον παππού,αυτός τα έχει όλα και μην κοιτάς αλλού""Στης καρδιάς μου το terrain προηγείσαι 1-0

Luis Royo. Τι κανει ο τυπος?

 
  Χτες πηγα σε ενα Fantasy shop για να παρω στον αδερφο μου ενα επιτραπεζιο παιχνιδι.Καθως χαζευα τα ραφια για κατι καλο ειδα ενα Stand με αφησες φαντασειας. Εκει μεσα φωλιαζε και ο Luis Royo,ισως ο καλυτερος ζωγραφος και σχεδιαστης που ειδα ποτε.

 

 Εψαξα στο νετ και βρηκα δυο site με πολλες δουλειες του.Το ενα ειναι ενα αφιερωμα απο Μια χρηστρια του Fortune City : 

Luis Royo camarila galery

 Kαι το αλλο ειναι το επισημο Site του καλιτεχνη

Luis Royo official page

 Τελικα πηρα μια γκομενα με ενα σπαθι για το σπιτι ........  :P

Μερες αργες, οι πιο αργες του Οκτωβρη

  Εφτασε σιγα σιγα και το 2009.

   

Ο χρονος ειναι το μονο πραγμα που θα μπορουσε κανεις να θεοποιησει χωρις τον φοβο της απορηψης απο τους γυρω του. Μιας και στεκει εκει, ακλονητος και μας χαμογελα χαιρεκακα.

Περασε καιρος απο τοτε που εβαλα το κεφαλι μου να ανατρξει πανω στον μεγαλο σιδηροδρομο της ζως μου, πολυ καιρος. Παει καιρος απο τοτε που μυρισα το γλυκο αρωμα των δικων μου αναμνησεων.Ξεροντας πως οτι αναζητουσα θα ερχοταν παλι στα ματια μου σε μια στιγμη,αν το ηθελα πραγματικα...

   Απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου(αληθεια,ποιος ειμαι?) κοιταζα σαν χαζος τους ανθρωπους ολογυρα μου.Να ιδρωνουν για το λιγο ακομα,το λιγο πιο πολυ.Πετουσαν σαν σκιες πανω απο τον ωμο μου, για να προσγειωθουν λιγο πιο περα,ματωμενοι και ετοιμοι για μια ακομα πτηση.

 Ολα τα ονειρα  τους μοιαζαν ομορφα και ακουγα χιλια μυρια "θελω"  καθε μερα, χαμογελοντας με την ανεμελη πλεονεξεια τους.Αφουγκραζομουν την κοφτη τους ανασα, τους βιαστικους ηχους απο τα βηματα που καναν και ξεχνουσαν αμεσως, διχως της εσθηση της απωλειας...διχως την πικρη γευση της λυσμονειας στο στομα.

 Αν καποιος με κοιτουσε για ενα απειροελαχιστο κλασμα στα ματια ηταν αναγκασμενος να με ξεχασει το επομενο...ηταν ολοι τους καταδικασμενοι να αγαπουν το τιποτα.Αφου δεν ειχαν χρονο για να ερωτευθουν το΄"κατι".Η καθε μερα τραβα μαζι της την καθε νυχτα,το καθε σκοταδι σερνει πισω του το καθε φως.

 Και εγω ειμαι ακομα εδω...αγκαλια με τα βιβλια που αγαπουσα τοτε και δεν επαψα να αγαπω.

 Οταν θα φτασει σιγα σιγα το 2010 το μυαλο μου παλι θα μου θυμισει ολους αυτους που τρεχαν σαν τρελοι περα δωθε. Ειναι εκει πισω καπου,χαμενοι αναμεσα σε ποιηματα και ηχους απο αλλες εποχες.Φωναζουν,γελανε,κλαινε και σιωπουν...παντα τρεχοντας προς το τιποτα..

 9.22 3/1/2009 Γιωργος.....μαλλον :P

Jesus Christ...!!!

Ώρα για κάτι μαγικό...

Ρίξτε μια ματιά στις 12 πιο sexy γυναίκες στον πλανήτη .......

Click Me

**To blog δεν ευθύνεται για τυχών καρδιακά επεισόδια...

Ηλεκτρονική μουσική...

Ένα από τα πιο αναγνωρισμένα μουσικά είδη τον τελευταίο καιρό είναι η ηλεκτρονική μουσική, η οποία ξεκίνησε το 1960. Ο πρωτοπόρος της ηλεκτρονικής μουσικής, ήταν ο Jean-Michael Jarre, o οποίος ήταν και ο πρώτος που έπαιξε στην Όπερα του Παρισιού με ήχους Ελέκτρο σε συνδυασμό Κλασσικής. Η electronica θεωρείται μία από τις πρώτες μορφές που έδωσε ροή στο είδος και χρησιμοποίησε κυρίως μελωδικούς αλλά και αρμονικούς ήχους που αγγίζουν τα όρια της dance. Με την πάροδο του χρόνου, τα είδη της ηλεκτρονικής μουσικής διασπάστηκαν σε διάφορες γκάμες, όπως techno, house, acid jazz, trance, drum n bass. O κάθε μουσικός ή dj άρχισε να ξεχωρίζει το είδος με βάση την ένταση αλλά και το πόσο βαθύς είναι ο ήχος. Η techno βοήθησε να εξελιχθεί το κίνημα ακόμα παραπάνω, στα χέρια των καλύτερων djs, όπως οι Laurent Garnier, Ritchie Hawtin, 808 State, οι οποίοι έβαλαν τη δική τους πινελιά, με τις δημιουργίες τους. Από το 1970 και μετά άλλαξαν πολλά. Οι Γερμανοί Kraftwerk άρχισαν την πορεία τους κάνοντας συνδυασμούς διαφόρων στυλ, remixes με hip-hop αλλά και πραγματοποιώντας συνεργασίες με διάφορους μουσικούς όπως οι Grandmaster Flash, Parliament Funkadelic και Inner City. Ταυτόχρονα, στην άλλη γωνία της γης, στην Jamaica, καλλιτέχνες όπως οι King Tubby, Lee Perry και Augusto Pablo άρχισαν εκείνη την περίοδο σε πειραματικό στάδιο να ασχολούνται με τα synths και να δημιουργούν ένα καινούργιο ρεύμα με την ονομασία «sound system».Τα πάρτι τους ήταν συνήθως παράνομα, εκείνοι όμως έπαιζαν live στον κόσμο με τα μηχανήματα τους, προσθέτοντας τις περισσότερες φορές το γνωστό «rap». Καθώς τα χρόνια περνούσαν, το hip hop αλλά και το rap οδήγησαν το αμερικανικό house σε ένα από τα δημοφιλέστερα στυλ μουσικής που άρχισε να παίζεται σε πολλά γνωστά clubs όπως το Studio 54 στην Νέα Υόρκη, με djs όπως ο Frankie Knuckles, o Tony Humpries, ο Larry Levan, ο Francois Kevorkian και πολλοί άλλοι.Τη γενικότερη τάση ακολούθησαν και jazz πιανίστες, όπως οι Herbie Hancock, Chick Corea and Jan Hammer, οι οποίοι επίσης χρησιμοποίησαν καινούργιες μεθόδους, που οδήγησαν τη σκηνή της jazz ένα ακόμα βήμα παραπάνω. Ακολούθησαν πολλές παραγωγές αλλά και remixes με ύφος ηλεκτρονικό, έγιναν πολλά hits, και ο κόσμος άρχισε να «ψάχνεται» με την ηλεκτρονική μουσική ακόμα περισσότερο.Τα τελευταία 20 χρόνια, με την τεράστια εξέλιξη στα computers και τα synths, πολλοί καλλιτέχνες, στράφηκαν στην ηλεκτρονική μουσική, και έτσι ολόκληρη η βιομηχανία άρχισε να εξελίσσεται με γοργούς πλέον ρυθμούς. Περιοδικά, εξειδικευμένα μουσικά σχολεία, αλλά και φεστιβάλ ήρθαν στο φως. Ο μεγάλος ανταγωνισμός που επικρατούσε έφερε τα πάνω κάτω και πολλά ονόματα έκαναν την άνοδο τους. Κάποια από τα ανερχόμενα πρόσωπα της εποχής ήταν ο Dj Spooky, o John Digweed, o Dj Emerson, ο Nick Warren και ο Sasha.Στις μέρες μας, η ηλεκτρονική μουσική δεν θα μπορούσε να μένει «υποταγμένη» μόνο στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Κάνει το γύρο του κόσμου, επηρεάζει και επιφέρει αλλαγές. Καλλιτέχνες και μπάντες κάνουν περιοδείες και μεταφέρουν τους ρυθμούς τους σε κάθε γωνιά της γης. Ο Fat Boy Slim και οι Chemical Brothers στην Αγγλία, οι Daft Punk και ο The Hacker στη Γαλλία είναι από τους πρώτους που σηματοδοτούν μια καινούργια αρχή. Αμέτρητες συναυλίες πραγματοποιούνται παντού και το τεράστιο κύμα της ηλεκτρονικής μουσικής συνεχίζει να παρασύρει μία μεγάλη μερίδα κοινού που το ακολουθεί και γεμίζει τα clubs και τα dancefloors όλου του κόσμου.Στην Ελλάδα, που τα μουσικά πράγματα αργούν συνήθως να ανανεωθούν, το ενδιαφέρον για την ηλεκτρονική μουσική άργησε να φανεί. Λίγοι μόνο πιστοί του είδους προσπαθούσαν να παρασύρουν τον κόσμο σε αυτοσχέδια και τελείως ερασιτεχνικά πάρτι που γινόντουσαν στο Άλσος Βαρυμπόμπης ή σε παραλίες της Αναβύσσου.Η τάση, όμως, «έπιασε» και σύντομα djs όπως ο Floorfiller, ο Dj Mikee, ο L-sega και ο Mikele άρχισαν να κάνουν τα πρώτα επίσημα ελληνικά ηλεκτρονικά πάρτι. Συναυλίες με μεγάλους dj πλέον γίνονται καθημερινά σε όλο το κόσμο και μάλιστα με τεράστια ανταπόκριση κοινού...να πούμε για τους 250.000 θεατές που είχε ο Fatboy slim στο brighton beach του Λονδίνου το 2002 ή για τα dance valley που γίνονται κάθε χρόνο με 100.000-150.000 κόσμο ή για τα εβδομαδιαία dj events με dj απο όλο τον κόσμο παίζοντας μουσική μποστά σε 80.000 θεατές... Στην Ελλάδα λίγοι(πολύ λίγοι) είναι αυτοί που ακούν ηλεκτρονική μουσικη,γνωρίζωντας μόνο το "ντακα-ντουκα" την βαφτίζουν ηλίθεια, άψυχη και χωρίς νόημα μουσική... Ambient, Acid jazz, lounge είναι κάποια απο τα δεκάδες είδη ηλεκτρονικής μουσικής που εγώ ακούω και συστήνω να πάρετε μία ιδέα!! Μουσικά όργανα όπως το πιάνο, το σαξόφωνο το βιολί και τόσα άλλα με προσθήκη φυσικών ήχων και φωνητικών κάνουν την ηλεκτρονική μουσική διαφορετική απο ότι ακούμε συνήθως.

Απο την άλλη πλευρά η ποιοτική ηλεκτρονική μουσική που ακούμε στα club είναι η μόνη μουσική που σε παρασέρνει και σε κάνει να τα ξεχνάς όλα, να ξεφεύγεις για λίγο!!! ( και δεν χρειάζεται να έχεις κατεβάσει ένα μπουκάλι ουίσκι για να καταφέρεις να ακούσεις μουσική όπως συμβαίνει στα "σκυλάδικα").

Καθώς βρισκόμαστε στο 2009 αυτοί είναι κάποιοι απο τους μεγαλύτερους dj στο κόσμο αυτή τη στιγμή:

01. Armin van Buuren

02. Tiësto

03. Paul van Dyk

04. Above & Beyond

05. David Guetta

06. Ferry Corsten

07. Sasha

08. Markus Schulz

09. John Digweed

10. Infected Mushroom

11. Deadmau5

12. Carl Cox

13. Sander van Doorn

14. Paul Oakenfold

15. Richie Hawtin

16. Hernan Cattaneo

17. James Zabiela

18. Andy Moor

19. Eddie Halliwell

20. Axwell

Νιώθω πως έχω γεράσει πριν ακόμα μάθω να ζώ...

Δε φοβάμαι πια τους εχθρούς γιατί οι φίλοι μ' έχουνε κάψει κι εκείνο το σπουδαίο που το λέγανε ιδεολογία έχει καταντήσει γραφικό κι ανήκει πια στην ιστορία κι όσο για την επανάσταση που θα έκανε η δική μου η γενιά, την κάνει μέσα από ακριβά αμάξια, ρούχα, μόδα και λεφτά,κι αυτοί οι παράξενοι που λέγονται αστυνομικοί είναι οι περισσότεροι ίδιοι κλέφτες κι επικίνδυνα κομπλεξικοί.Τώρα όλες οι πολεμικές παρατάξεις έχουνε γίνει ένα, η εξουσία είναι γλυκιά κι ελκυστική για τον καθένα ,εμείς δε βιώσαμε τον πόλεμο ούτε τη δικτατορία, ίσως φταίει τελικά αυτό που ακόμα δε νιώθω ελευθερία κι αμφισβητώ ότι τα πράγματα είναι καλύτερα για μας έχουμε υλικά αγαθά άλλα μας λείπουνε άλλα πολλά,μου λείπει κάτι αληθινό να μπορώ να πιστέψω ακόμα σ' αυτό, νιώθω πως έχω γεράσει πριν ακόμα μάθω να ζω!

Στίχοι απο το συγρότημα ff.c (fortified concept).

Αναρωτιέμαι πραγματικά ποιος νομίζει ότι έχει φτάσει σε μια ηλικία είτε αυτή ειναι 20 είτε 40 είτε 60 και να έχει κάνει αύτα που ήθελε απο μικρός,να έχει φτάσει τις φιλοδοξίες του,να έχει πραγματοποιήση το όνειρό του βρε αδερφέ;;; Γιάτι όμως;; Ποιός μας εμποδίζει;; φταίμε εμέις ή κοινωνία που ζούμε;;; Όλοι τα φωρτόνουν στους άλλους, φταίει το σύστημα,φταίει οι οικογένειά μου που με εμπόδισε, φταίνε οι φίλοι μου που δεν με στήριξαν, φταίνε όλοι οι άλλοι αλλά όχι εμείς...Ο Βίκτωρ Ουγκώ είχε πεί: Απο τους ανθρώπους δεν λείπει η δύναμη, λείπει η θέληση... Αυτό πιστεύω και εγώ,δύναμη έχουμε, αρκεί να το θελήσουμε. Μάθετε να κηνιγάτε ότι σας αξίζει,να κηνιγάτε τα όνειρα σας,αν το πιστέψετε θα τα καταφέρετε.Όταν θές κάτι πολύ,όλο το σύμπαν συνομωτεί να το αποκτήσεις!

Μαραμπου

Απο τοτε που ημουν μικρος, ακουγα τον πατερα μου να μου μιλα για την θαλασσα. Οντας ναυτικος ο ιδιος πριν χρονια, οταν μου περιεγραφε τα ταξιδια του και την φτηνη ζωη των λιμανιων εβλεπα πως ενας ανθρωπος μπορει να νοσταλγει...

Τωρα πια μεγαλωσα τοσο ωστε να μπορω να κανω το ιδιο για καποιες φασεις της ζωης μου, να σκευτομαι ολα οσα περασα σαν μια τεραστια θαλασσα...

Ποτε φουρτουνα και ποτε γαληνη

Παραθετο ενα απο τα αγαπημενα μου ποιηματα, το Μαραμπου του Καββαδια.

Λένε για μένα οι ναυτικοί που εζήσαμε μαζί

πως είμαι κακοτράχαλο τομάρι διεστραμμένο,

πως τις γυναίκες μ' ένα τρόπον ύπουλο μισώ

κι ότι μ' αυτές να κοιμηθώ ποτέ μου δεν πηγαίνω.

Ακόμα, λένε πως τραβώ χασίσι και κοκό

πως κάποιο πάθος με κρατεί φριχτό και σιχαμένο

,κι ολόκληρο έχω το κορμί με ζωγραφιές αισχρές,

σιχαμερά παράξενες, βαθιά στιγμαατισμένο.

Ακόμα, λένε πράματα φριχτά παρά πολύ,

που είν' όμως ψέματα χοντρά και κατασκευασμένα

,κι αυτό που εστοίχισε σε με πληγές θανατερέςκανείς

δεν το 'μαθε ποτέ, γιατί δεν το 'πα σε κανένα.

Μ' απόψε, τώρα που έπεσεν η τροπική βραδιά,

και φεύγουν προς τα δυτικά των Μαραμπού τα σμήνη,

κάτι με σπρώχνει επίμονα να γράψω σε χαρτί,

εκείνο, που παντοτινή κρυφή πληγή μου εγίνη.

Ήμουνα τότε δόκιμος σ'ένα λαμπρό ποστάλ

και ταξιδεύαμε Αίγυπτο γραμμή Νότιο Γαλλία.

Τότε τη γνώρισα - σαν άνθος έμοιαζε αλπικό

-και μια στενή μας έδεσεν αδελφική φιλία.

Αριστοκρατική, λεπτή και μελαγχολική,

κόρη ενός πλούσιου Αιγύπτιου οπού 'χε αυτοκτονήσει,

ταξίδευε τη λύπη της σε χώρες μακρινές,

μήπως εκεί γινότανε να τήνε λησμονήσει.

Πάντα σχεδόν της Μπασκιρτσέφ κρατούσε το Ζουρνάλ,

και την Αγία της Άβιλας παράφορα αγαπούσε,

συχνά στίχους απάγγελνε θλιμμένους γαλλικούς,

κι ώρες πολλές προς τη γαλάζιαν έκταση εκοιτούσε.

Κι εγώ, που μόνον εταιρών εγνώριζα κορμιά,

κι είχα μιαν άβουλη ψυχή δαρμένη απ' τα πελάη,

μπροστά της εξανάβρισκα την παιδική χαράκαι,

σαν προφήτη, εκστατικός την άκουα να μιλάει.

Ένα μικρό της πέρασα σταυρόν απ' το λαιμόκι

εκείνη ένα μου χάρισε μεγάλο πορτοφόλικι

ήμουν ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος της γης

,όταν εφθάσαμε σ' αυτήν που θα 'φευγε την πόλη.

Την εσκεφτόμουνα πολλές φορές στα φορτηγά,

ως ένα παραστάτη μου κι άγγελο φύλακά μου,

και μια φωτογραφία της στην πλώρη ήταν για μεόαση,

που ένας συναντά μεσ' στην καρδιά της Άμμου.

Νομίζω πως θε να 'πρεπε να σταματήσω εδώ.

Τρέμει το χέρι μου, ο θερμός αγέρας με φλογίζει

.Κάτι άνθη εξαίσια τροπικά του ποταμού βρωμούν,

κι ένα βλακώδες Μαραμπού παράμερα γρυλίζει.

Θα προχωρήσω!... Μια βραδιά σε πόρτο ξενικό

είχα μεθύσει τρομερά με ουίσκυ, τζιν και μπύρα,

και κατά τα μεσάνυχτα, τρικλίζοντας βαριά,το

δρόμο προς τα βρωμερά, χαμένα σπίτια επήρα.

Αισχρές γυναίκες τράβαγαν εκεί τους ναυτικούς,

κάποια μ' άρπαξ' απότομα, γελώντας, το καπέλο

(παλιά συνήθεια γαλλική του δρόμου των πορνών)

κι εγώ την ακολούθησα σχεδόν χωρίς να θέλω.

Μια κάμαρα στενή, μικρή, σαν όλες βρωμερή,

οι ασβέστες απ' τους τοίχους της επέφτανε κομμάτια,

κι αυτή ράκος ανθρώπινο που εμίλαγε βραχνά

,με σκοτεινά, παράξενα, δαιμονισμένα μάτια.

Της είπα κι έσβησε το φως. Επέσαμε μαζί.

Τα δάχτυλά μου καθαρά μέτρααν τα κόκαλά της.

Βρωμούσε αψέντι. Εξύπνησα, ως λένε οι ποιητές

«μόλις εσκόρπιζεν η αυγή τα ροδοπέταλά της».

Όταν την είδα και στο φως τα' αχνό το πρωινό,

μου φάνηκε λυπητερή, μα κολασμένη τόσο,

που μ' ένα δέος αλλόκοτο, σαν να 'χα φοβηθεί,

το προτοφόλι μου έβγαλα γοργά να την πληρώσω.

Δώδεκα φράγκα γαλλικά... Μα έβγαλε μια φωνή,

κι είδα μια εμένα να κοιτά με μάτι αγριεμένο

,και μια το πορτοφόλι μου... Μ' απόμεινα κι εγώ

έναν σταυρό απάνω της σαν είδα κρεμασμένο.

Ξεχνώντας το καπέλο μου βγήκα σαν τον τρελό

,σαν τον τρελό που αδιάκοπα τρικλίζει και χαζεύει,

φέρνοντας μέσα στο αίμα μου μια αρρώστια τρομερή,

που ακόμα βασανιστικά το σώμα μου παιδεύει.

Λένε για μένα οι ναυτικοί που εκάμαμε μαζί

πως χρόνια τώρα με γυναίκα εγώ δεν έχω πέσει,

πως είμαι παλιοττόμαρο και πως τραβάω κοκό,

μ' αν ήξερα οι δύστυχοι, θα μ' είχαν συχωρέσει...

Το χέρι τρέμει... Ο πυρετός... Ξεχάστηκα πολύ

ασάλευτο ένα Μαραμπού στην όχθη να κοιτάζω

.Κι έτσι καθώς επίμονα κι εκείνο με κοιτά,νομίζω

πως στη μοναξιά και στη βλακεία του μοιάζω...

Κρητικό κρασί...

Η Κρήτη παράγει το 20% της συνολικής παραγωγής κρασιού στην Ελλάδα. Οι αμπελώνες στην Κρήτη απλώνονται σε έκταση 500.000 στρεμμάτων και η παραγωγή κρασιού ανέρχεται σε 95.000 τόνους.
Το 70% της παραγόμενης ποσοότητας προέρχεται από την περιοχή Πεζών στο Νομό Ηρακλείου. Υπάρχουν ακόμη τρεις κύριες οινοπαραγωγές περιοχές στην Κρήτη:
- οι Αρχάνες και οι Δαφνές στο Νομό Ηρακλείου
- η Σητεία στο Νομό Λασιθίου.
Μικρότερες ποσότητες παράγονται στο Νομό Χανίων.
Το νησί διαθέτει τον πιο παραδοσιακό αμπελώνα της Ευρώπης, με παλιές ποικιλίες, οι ρίζες των οποίων χάνονται στην αρχαιότητα και τον Μινωικό Πολιτισμό. Η παραγωγή του δίνει λευκά, ροζέ και ερυθρά κρασιά, σταφίδες από την ποικιλία "Σουλτανίνα" και το επιτραπέζιο σταφύλι "Ροζακί".
Κρασί παράγουν στην Κρήτη τόσο ιδιωτικές εταιρίες, όσο και συνεταιριστικές ενώσεις.
Οι σημαντικότεροι ιδιωτικοί παραγωγοί είναι οι Μίνως (Μηλιαράκης), Λυραράκης, Δουλουφάκης, Μπουτάρης, Κρέτα Ολυμπιάς, Οικονόμου, Ντουράκης, Λυδάκης, Μαζάνης, Πατεριανάκης, Παπαδάκης, Αφοί Μιχαλάκη.
Οι κύριες συνεταιριστικές οργανώσεις είναι η Ενωση Πεζών, η ένωση Αρχανών, η ένωση Σητείας και η ένωση Κισσάμου.
Τέσσερις ποικιλίες οινοποιούνται. Αυτές είναι η Βιλάνα για τα λευκά, το Κοτσιφάλι και το Μαντηλάρι για τα ερυθρά και ροζέ καθώς και το Λιάτικο για κάποια ερυθρά ξηρά αλλά και γλυκά.
Σήμερα γίνεται προσπάθεια να καλλιεργηθούν περισσότερες ποικιλίες, όπως η "Malvasia di Candia", μια ντόπια ποικιλία που στο παρελθόν εγκαταλήφθηκε κι εξαφανίστηκε από την Κρήτη. Επίσης καλλιεργούνται γαλλικές ποικιλίες.

Κατευαζεις παλι Γιωργακη!!!! Τι θα το κανω εγω αυτο το παιδι ?

Βρηκα μερικα λινκ στο rapidshare με αγαπημενους δισκους.Οποιος πειρατης εχει ορεξουλα μπορει να παταει στο ονομα του δισκου και να το κατευαζει(ειδες μαρικα?ιντερνετ και τα μυαλα στα καγκελα!)

Ξυλινα Σπαθεια-Περα Απο Τις Πολεις Της Ασφαλτου

De Facto-Μακρυς Καιρος Κοντευει

Domenica-Αχρηστα Ρολογια


Scorpions-Best(pass:www.warezakias.info)


Nirvana-Nevermind(pass:www.warezakia.info)


Gorillaz-Demon Days

Αυτα για σημερα.Καθε τοσο θα ανανεωνω την αναρτηση με νεους δισκους. Μακαρι ολοι οι ανθρωποι να καταναλωναν τον χρονο τους στην μουσικη και οχι σε φιλονικιες και ματαιοδοξες συμπεριφορες

Αυτό που θέλουν οι γυναίκες...

Zeitgeist η αλλιως πως μια καλη αρχη φτανει σε ενα πικρο τελος...

Καταρχην δινω τα Links των δυο ταινιων Zeitgeist

ZEITGEIST 1

ZEITGEIST 2

Οι ταινιες ειναι απο το goole videos και μπορει να τις δει ο καθενας. Αν εχεις χρονο και ορεξη για γνωση ειναι καλο να φτιαξεις καφε να τις απολαυσεις.

Αυτο εκανα και εγω πριν λιγο καιρο, ειδα,μου αρεσε και ειπα να μπω στην σελιδα που ελεγε στο τελος της ταινιας.Αφου εχω μπει σε πολλες σελιδες με το "επιθετο" Project,ξερω πως ενα πραγμα σου χαλαει την διαθεση.....η λεξη DONATE!!

Ναι..εκει που εγω, ο Γιωργακης αποκτησα ενεργειακη συνηδηση και θελω να μαθω πως βοηθαει την ανθρωποτητα η γεωθερμηκη εκμεταλευση, ξαφνικα καταλαβαινω πως πρεπει να σκασω φραγκα για να ειμαι μεσα...ουαου.

Οσοι ειδαν την ταινια ξερουνε πως ειναι πολεμια του χρηματος και οτι σχετιζεται με αυτο. Αρα τα δολαρια του DONATE τι τα θελουν?

Δραμα.....